Guð og hommarnir

Ég kveikti á Omega um daginn. Þar voru ungir menn sem höfðu lifað tímana tvenna og snúið frá undirheimum í átt til Jesú Krists, þó reyndar með stoppi í tólfsporasamtökum. Þeir voru að skeggræða trúna, segja sögur sínar um lygar, svik, ofbeldi og einn hafði meira að segja rekið vændishús. Ég gladdist fyrir þeirra hönd að þeir hafi fundið tilgang í trúnni. En ég undraðist jafn skyndilega og ég hafði glaðst þegar einn þeirra, með biblíuna við höndina, þrumaði yfir lýðinn “Og sjá svo þennan sora sem labbar laugaveginn á “Gay pride”. Og lýðurinn tók jafn einatt undir og þegar hann hafði lofað Jesús. Merkilegt að menn sem hafa stolið frá heiðarlegu fólki, beinbrotið skuldara og jafnvel neitt konur til að leggjast undir karla fyrir pening, geta allt í einu orðið dómarar og siðapostular í Jesú nafni.

Og svo eru menn ósáttir við nýja þýðingu á biblíunni. Ég hef reyndar ekki lesið hana ennþá en skilst að einhverju hafi verið hagrætt frá því sem var. Engin “kynvilla” eins og í þeirri gömlu. Dr. Gunni gerir grín af þessu eins og honum er einum lagið í bakþönkum Fréttablaðsins.  Hann kvartar svo yfir því að ekkert hafi sést til guðs í árþúsundir og að í allri hommaumræðunni heyrist ekkert frá guði sjálfum.  Hmm. Gæti verið að....guð sé ekki svo takmarkaður að hafa hendur, fætur og hárgreiðslu (Jesús var Kristur en ekki guð), sem smellir svo fingri til að skapa heima og geima. Er ekki líklegra að þegar guð hafi skapað manninn í sinni ótakmörkuðu mynd. Þ.e. að hún takmarkast ekki við efnislega líkamsbyggingu mannsins heldur efnislaust tómið (sem er í rauninni  fullt af engu) og er handan við ásýnd líkamsformsins?  Þar sem guðsmyndin, mannsmyndin og hommamyndin rennur saman í eina vitund.