Töfrandi tvenna

Listasafn Reykjavíkur býður borgarbúum og gestum annarsstaðar frá upp á sjónræna veislu í Hafnarhúsinu

Fyrst ber að nefna yfirlitsýningu Hreins Friðfinnssonar. Hreinn er vafalaust ástsælasti myndlistarmaður konsepttímabilsins á Íslandi og sá sem helst hefur haldið dampi af margrómuðum SÚM félagsskapnum (að Guðbergi Bergssyni undanskyldum, sem er ekki talinn með í myndlistarhópnum).

Þetta er semi-yfirlitssýning. Mikið af nýlegum verkum en eitthvað nær aftur til SÚM-verka áttunda áratugarins. Sýningin var áður í Serpentine gallery í Lundúnum.

List Hreins heyrir undir „Ljóðræna konseptlist“. Hreinn er ótrúlega næmur á fegurð í hinu smágerða og hversdagslega. Hann spilar talsvert með spegilmyndir, frá áþreifanleika til óáþreifanleika, sem einskonar tálsýn raunverunnar.  Þá virkar list Hreins dálítið sem niðji Belgíska málarans Rene Magritte (1898 - 1967) og spurningar hans um hlutinn, myndina af hlutnum og tungumálið.

 Önnur sýning sem boðið er upp á í Hafnarhúsinu heitir „Þreifað á himnunni“og er einkasýning Margrétar H. Blöndal.

Margrét vinnur með fundið efni, notað efni, sem geymir í sér sögu eða tilfinningu. Og merkilegt hve henni tekst að töfra fram fegurð úr „ómerkilegum“ efnivið.

Margrét vinnur efniviðinn inn í rýmið líkt og óhlutbundinn flöt. Mér finnst aðferð Margrétar eiga margt sameiginlegt með aðferðum Jessicu Stockholder og Söru Sze, nema hvað Margrét vill lúta rýminu eða gefst upp fyrir því á meðan þær stöllur takast á við rýmið og sigra.

Einhver ofurnæmni og viðkvæmni er í þessari innsetningu Margrétar og sjónrænt spilar hún vel með þetta erfiða rými („Súlnasalurinn“ svokallaður) sem tekur miklum breytingum eftir því hvar maður er staðsettur í því. Þannig sýnist það á einum stað hálf tómlegt en á öðrum er það fyllt.

Skylduheimsókn í Hafnarhúsið. Verst að þar fáist ekki betra kaffi.

http://www.listasafnreykjavikur.is

Athugasemdir

[Ásgeir Kristinn Lárusson, 27.11.2007 kl. 13:29]

Bæði eru Hreinn og Margrét í hópi okkar bestu listamanna, ekki spurning. Þó finnst mér verk Hreins engan veginn njóta sín í þessu rými Hafnarhússins, ljóðrænan tapast. Margrét kemur hins vegar mun betur út. Talandi um vont kaffi, þá er enn verra að aðgangseyrir skuli ennþá innheimtur (mínus fimmtud.).

[Greta Björg Úlfsdóttir, 27.11.2007 kl. 14:52]

Sá sýningu Hreins og er sammála því að hann minnir um margt á Magritte - ekki leiðum að líkjast!

Ég er ekki hrifin af Hafnarhúsinu sem sýningarstað, finnst það einhvern veginn alltof hrátt og frekar fráhrindandi. Passar kannski fyrir sumar sýningar - alls ekki hvaða sýningu sem er.

Á eftir að sjá sýningu Margrétar - get ekki sagt að það sem ég hef séð af umfjöllun um hana hrífi mig, en það er vitanlega ekki að marka annað en að fara sjálf á staðinn og upplifa - og eins og hún segir sjálf er sýning hennar ekki "mónúmental" og ber því að skoða hana í því ljósi - sem viðleitni hennar til að sýna okkur þá fegurð sem getur leynst í "ómerkilegum" efnivið.

Ég hef ekki fengið mér kaffi þar - fékk mér kakó síðast, það var ágætt! 

[Ransu, 27.11.2007 kl. 21:38]

Já, salirnir eru erfiðir, og virðist það vandamál fylgja stærri söfnum á íslandi, loftið og lýsingin á Kjarvalstöðum er vonlaust dæmi og húsnæði Listasafns Íslands er handónítt.  Þó er salurinn sem hýsir verk hreins einna skástur í húsinu og það sennileg ástæða að sýningarstjóri Serpentine hafi fengið verk Errós færð niður.

Og auðvitað á að nota eitthvað af hagnaðinum af yfirdrætti landsmanna til að borga inngang í listasafnið.