Fleiri fossar

Fossar Ólafs Elíassonar hafa áður ratað inn á bloggið mitt vegna frétta um saltúða og túrisma.

Ég hef bara birt póstkortalegar tölvugerðar myndir og Mbl. hefur einnig bara birt tölvugerðar myndir með sínum fréttum um fossana

Hlynur Hallsson kom einmitt með athugasemd sökum þessa undir einu blogginu. 

Ég fékk svo sendar myndir frá íslenskum kollega í NYC af fossunum. Birti hér eina.

Á síðunni http://www.nycwaterfalls.org/má einnig sjá fullt af ljósmyndum af fossunum og líka viðtal við Ólaf, útskýringu á virkninni o.fl. 

Svo má slá "New York Waterfalls" inn á YouTube og sjá margar myndir af fossunum. En þeir eru flottari á hreyfimynd.

Athugasemdir

[Hildur Helga Sigurðardóttir, 26.10.2008 kl. 23:56]

Sá fossana með eigin augum í N.Y. í sumar sem leið.  Þeir voru glæsileg og svalandi sjón í ágústhitanum.

Ekki var vart við annað en að  borgarbúar og -yfirvöld væru afar ánægð með framtakið.   Auglýstar voru sérstakar skoðunarferðir að "The Waterfalls of New York" og það var næstum því eins og það væri ekki inni í myndinni að þessi "náttúrufyrirbæri" væru manngerð.

[Kristbergur O Pétursson, 27.10.2008 kl. 08:37]

Þeir eru greinilega hrifnir af manngerðum náttúrufyrirbærum á borð við fossa Ólafs. Vatnsmesti foss í Evrópu er Hverfandi, yfirfallsfossinn við Kárahjúka.

Ég er lítt hrifinn af óafturkræfum manngerðum náttúrufyrirbærum, fossum eða lónum. En ekki veit ég hvernig komandi kynslóðir líta á málið. Nema í samdauna sátt við stóriðju. Það ætti þó að vera hlutverk þeirra, ef okkur tekst ekki, að eyða mótsögninni í ímynd okkar sem þjóð í óspilltri náttúru annarsvegar og stóriðjuverstöð hins vegar.   

[judas (IP-tala skráð) 27.10.2008 kl. 09:01]

Fyndid, svona ut fra hugmyndafreaedinni, tha hafa samtima malarar verid gagnryndir fyrir ad "likja eftir"natturunni, thad vaeri afturhvarf og ekki inn.... eg get ekki betur sed en thetta se svona natturu romantik, sem var einmitt svo mikid i tisku i Salon malverkum 19 aldar. Gott ad sumir geta leyft ser ad nota hugmyndir sem eru eldri en modernisminn.

[Ransu, 27.10.2008 kl. 16:55]

Ég hef eiginlega kosið að kalla þetta tækni-rómantík fremur en náttúru-rómantík.  Þ.e. að það er ekki verið að upphefja mikilfengleika náttúrunnar heldur er það mikilfengleiki hins manngerða sem er upphafið. Gervifossinn er upphafinn, ekki náttúrufossinn.

[judas (IP-tala skráð) 27.10.2008 kl. 19:14]

Ju, taekni romantik er kanski retta ordid, en eftir sem adur er hann ad "likja eftir natturunni", eg se ekki alveg munin a ad gera thad med "taekjum", pensill og strigi er lika taeki og hann er ad gera "illusion", thannig er ef ad thu ert had horfa a malverk af fossi, tha ertu ad horfa a malningu, ekki foss, hinn danski Eliasson

setur upp einhver taeki til hella vatni nidur, likt og foss, thannig ad hann er ad gera blekkingu, likt og malarinn og thar a hann vissulega ymisslegt sameiginlegt med Salon malurum, en thad er rett hja ther hann er audvitad ad upphefja gerfifossinn, en sjalfan sig adalega held eg.

[Anna Jóelsdóttir (IP-tala skráð) 28.10.2008 kl. 03:13]

æi júdas minn, það sem ég hef heyrt til Ólafs Elíassonar segir mér að þar fari bæði metnaðar fullur og mikill listamaður sem gengur fyrir  fleiru en að upphefja sjálfan sig...hlutirnir eru ekki svona svartir og hvítir eins og þú vilt gjarnan  mála þá ... flest gerist nefnilega á gráa svæðinu...

mér finnst samlíking þín við málverkið og litina og tækin sem notuð eru til að búa til fossana í NY skemmtileg..hvað skyldu menn gera eftir 100ár til að tala um  eða sýna náttúru.. 

[judas (IP-tala skráð) 28.10.2008 kl. 08:07]

Sael Anna, ja eg er svolitid gefinn fyrir alhaefingar, eg er ad reyna ad hemja mig, thad er ekki audvelt.

[Kristbergur O Pétursson, 28.10.2008 kl. 08:35]

Það væri fróðlegt að sjá Ólaf búa til "Brotsjó". Í ljósi tímans.

[Kristbergur O Pétursson, 28.10.2008 kl. 08:49]

Það eru ekki alltaf risastóru verkin sem sitja lengst í minninu. Það eru yfir 20 ár síðan ég sá verkið "Skipbrot" eftir Kristján Guðmundsson. Hann tók hvíta og auða pappírsörk, braut hana saman eftir kúnstarinnar reglum og bjó til lítinn bát. Síðan sléttaði hann aftur úr pappírnum nema brotin stóðu eftir í honum í beinum reglulegum línum og rammaði inn. Ofureinfalt og látlaust og opnaði víddir í huganum eins og svo mörg önnur verk eftir Kristján.

[Hildur Helga Sigurðardóttir, 3.11.2008 kl. 01:26]

Kannski væri nú gaman að sjá manngerðan "Tjsúnamí" eftir Ólaf Elíasson hér við íslenska sjávarsíðu.

Verst að nú er enginn eftir til að kosta fyrirbærið...