Okkar á milli

Hvet alla til að hlusta á þáttinn Okkar á milli á Rás 1 á morgun, þriðjudag.

Þátturinn hefst á eftir morgunfréttum klukkan 09.00.

Í þættinum ræðir Lísa Páls við mína heittelskuðu eiginkonu, Guðrúnu Veru Hjartardóttur.

Til umræðu er lífið,  listin og Himalayabörn.

Safneign?

Þetta eru mikil menningarverðmæti sem Nýlistasafnið hefur yfir að ráða. Þó er visst vandamál með að listaverkasafnið samanstandi af gjöfum sem oft hafa verið lagðar við tröppurnar í bambuskörfum og sjaldnast með einhverju gjafabréfi eða undirrituðum samning.

Er safnið þá ekki réttindalaust gagnvart höfundum og erfingjum þeirra? 

Það þarf ekki annað en að einhver SÚMarinn sé óánægður með stjórn eða stefnu safnsins í dag að þá getur hann mætt á svæðið, tekið verk sín og sagt ; "Ja, ég var bara að geyma þetta hérna".

Slíkt hefur reyndar gerst.

Hvar eru t.d Reykjavíkurmyndirnar frægu sem Dieter gaf safninu?

Síðast að ég heyrði þá var búið að taka þær....

Dieter Roth kemur upp úr kössunum

Graffití-list-sýning

Væri gaman að vera í London í kvöld og skella sér á opnun á alþjóðlegri graffitísýningu í járnbrautagöngum Lambeth.

40 graffitílistamenn frá Evrópu, Ameríku og víðar eiga verk á þessari sýningu. Það var Banksy sem sá um valið en hann á einnig verk á sýningunni.

Af myndum að dæma virðist þetta vera unnið eins og refill, þar sem ein mynd tengist yfir í aðra.

Sýningin verður í 6 mánuði,

Hér er hlekkur á frétt í London Times

http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/visual_arts/article3858233.ece

Svar Íslands við David Blaine

Fyrir um áratug var mikið skrifað um töframenn í listtímaritum sem partur af samruna myndlistar og skemmtunar eða "art and entertainment" í svokallað "artentainment". Ég man t.d. eftir heilmiklu viðtali við David Copperfield í listtímaritinu  Art in America.

David Blaine er oft settur í þetta samhengi. Hann reynir á þanþol líkamans ekki ósvipað og gjörningalistamenn á borð við Viti Acconci og Ulay og Marina Abramovich voru að fást við á áttunda áratugnum. Og ekki er langt síðan ég bloggaði um nýlegan gjörning Króatíska listamannsins Slaven Tolj sem svolgraði í sig Vodka og Búrbon þar til hann endaði í súrefnisgrímu á spítala.

Þegar menn eins og Copperfield og Blaine voru til umræðu í listtímaritum skrifaði  Gunnar J. Árnason, listheimspekingur, grein í Norræna listtímaritið Nifca um íslending sem væri að vega salt á milli listar og töfrabragða. Og virkaði greinin sem nokkuð heiðarleg tilraun til að setja Ísland inn í þennan alþjóðlega straum "artentainment".

Svar Íslands við uppákomum Davids Copperfields og Davids Blaines reyndist enginn annar en Skari Skrípó.

En Skari Skrípó getur t.d. sogið smokk upp í nefið og dregið hann aftur út um munninn.

Hélt niðri í sér andanum í rúmar 17 mínútur

Drepinn í nafni myndlistar

Árið 2007 hélt listamaður, Guillermo Vargas Habacuc, sýningu í heimalandi sínu, Kosta Ríka sem hét "You are what you read".  Á sýningunni batt hann hund við vegg án drykkjar og matar þar til hann svalt til dauða.

Á veggnum var titill sýningarinnar skrifaður með hundakexi.

Eftir sýninguna svaraði Vargas ásökunum þannig að öllum væri skítsama ef hundurinn væri að svelta á götunni. Og benti svo á að sýningargestir hefðu vel getað skipt sér að hundinum og gefið honum að borða eða drekka.

Það er út af fyrir sig einkennilegt að fólk hafi ekki gert nokkurn skapaðan hlut í galleríinu. En varla horfir maður á sveltandi hund með sama hætti og maður horfir á málverk eða höggmynd.

Hins vegar er listamaðurinn augljóslega alvarlega siðblindur (og galleríisti hans líka).

Á netinu gengur nú um beiðni sem er beint til skipuleggjanda á Honduras biennalnum, en þar stendur til að Vargas endurgeri verkið og er óskað eftir því að honum verði meinað að gera það.  Að annar hundur verði ekki drepinn í nafni myndlistar. 

Yfir milljón manns hafa skrifa undir beiðnina.

http://www.petitiononline.com/ea6gk/petition.html

Anna Jóelsdóttir í Art Chicago

Art Chicago/Next art fair lýkur á morgun í Chicago, en þar hefur Anna Jóelsdóttir verið með bás á vegum STUX gallerís í New York.

Anna er búsett í Chicago. Hún hefur ekki sýnt hérlendis síðan hún var með verk á sýningunni Tvívíddvídd í Nýlistasafninu árið 2005, þar sem hún sýndi álíka stangir og nú í kaupstefnunni á Chicago. 

Ég var sýningarstjóri Tvívíddarvíddar og hafði rekist á verk Önnu í Hafnarborg. En henni hefur vegnað vel síðan, þarna vestanhafs.

Ég held að það sé tímabært að fá einkasýningu frá henni hér heima og reyndar líka tímabært að greina stöðu abstraktmálverksins á Íslandi.  En einhver þráður liggur á milli verka Önnu, Sigtryggs Bjarna, Davíðs Arnars, Ragnars Jónassonar og Jóhannesar Dagssonar, svo dæmi séu nefnd.

Það er skrípa abstraktið sem blífur

Hér er hlekkur á heimasíðu Önnu.

www.annajoelsdottir.com

Peter Schjeldahl fékk Clarkinn

Bandaríski myndlistargagnrýnandinnPeter Schjeldahl hlaut The Clark verðlaunin um helgina, en verðlaunin eru veitt fyrir framúrskarandi skrif í gagnrýni.

Þau eru ekki mörg slík verðlaunin, en The Clark voru stofnuð árið 2005 og áður hafa þau, Kobena Mercer, Linda Nochlin og Calvin Tomkins hlotið verðlaunin.

Peter Schjeldahl er 66 ára að aldri og skrifar fyrir The New Yorker, en skrifaði áður fyrir The New York Times og The Village voice, auk þess að hafa skrifað bækur um gagnrýni. 

Schjeldahl er ljóðrænn myndlistargagnrýnandi(Poetic art criticism), þ.e. þegar bókmenntalegt vægi gagnrýni er hampað, en gagnrýni er jú bókmenntagrein.

Þá hefur Schjeldahl gefið út 6 ljóðabækur.

Hann er svakagóður penni, oft dásamlegt að lesa texta hans, en hann tekur sjaldan afgerandi afstöðu í "slæmri" gagnrýni og notar rithæfileikana til að miðla upplýsingum og áhrifum myndlistarinnar sem nothæfri heimild.

Peter Schjeldahl er gott dæmi um Lýsandi gagnrýnanda (descriptive art criticism).

Hér er hlekkur á gagnrýni Peter Schjeldahlsí The New Yorker um sýningu Ólafs Elíassonar í MoMA.

http://www.newyorker.com/arts/critics/artworld/2008/04/28/080428craw_artworld_schjeldahl

Rýmið á milli

Sýning Guðrúnar Veru Hjartardóttur, Áhorfandi, opnaði í Deiglunni á Akureyri á laugardaginn var.

Þetta var huggulegasta opnun.

Sýningin er samsett úr skúlptúr og vídeói.

Fyrst ber að huga að því að rými Deiglunnar er ekki þetta dæmigerða kubbarými. Þetta er stórfurðulegt rými með tröppugangi sem endar í vegg og nýtist því vel sem bíósýningarsalur.

Guðrún Vera nýtir sér þessi sérkenni rýmisins þannig að fígúra, ein og yfirgefin, situr á einni tröppunni og horfir á bíótjald.

Myndskeiðið á tjaldinu er í hægagangi og sýnir þéttsetnar tröppurnar af fólki sem situr og horfir til fram.  Myndskeiðið (sem var tekið í Deiglunni) er spegilmynd rýmisins frá sjónarhorni fígúrunnar

Áhorfandi (þú eða ég) sem kemur inn í salinn lendir þarna á milli.  Honum er meinaður aðgangur að tröppunum þar sem fígúran situr. Hann horfir á þrívíðan veruleikann í fjarlægð eins og tvívíða myndina og er staðsettur í rými á milli listaverks sem horfir á listaverk eða ígildi áhorfanda sem horfir á ígildi áhorfanda.

Deiglan á laugardaginn

Allir bloggvinir og aðrir sem búa eða eru á Akureyri eða nágrenni á laugardaginn. 

Komið endilega á opnun minnar ekta konu, Guðrúnar Veru Hjartardóttur í Deiglunni.

Sýningin heitir Áhorfandi og opnar klukkan 14:00.

Myndin sem fylgir er fyrsti áhorfandinn sem hún mótaði árið 1996 og er í eigu Listasafns Reykjavíkur.

Hann er ekki á sýningunni.

Ég er farinn Norður...

...sjáumst

Hér eru stuttar vangaveltur Veru í texta...

*********

Áhorfandi

Áhorf er gagnvirkt. Sá sem horfir og það sem horft er á horfir í raun til baka.

Þannig hugsa ég listaverk. Sem ígildi áhorfanda.

Listaverkið er staður þar sem áhorfandinn sér sjálfan sig. 

Á milli listaverks og áhorfanda skapast rými. Annars vegar rými sem er mælt í fjarlægð á milli hlutar og manneskju og hins vegar innra rými, sálræn tenging gegn um upplifun.

Ég hef unnið með þetta rými síðan ég mótaði minn fyrsta áhorfanda árið 1996, sem situr á svölum, áhugalaus og daufur í bragði.

Fyrir sýninguna í Deiglunni kviknaði forvitni að sjá hvar áhorfandinn er staðsettur þegar listaverk horfir á listaverk, ígildi áhorfanda gengt ígildi áhorfanda.

Banksy deilir á eftirlitssamfélagið

Graffitílistamaðurinn Banksy hefur lengi deilt á "Big brother" -eftirlitssamfélagið sem við búum við.

Hann hefur m.a. hannað lógó sem sýnir tvær eftirlitsvélar CCTV (Closed Circuit Television) sem snúa að hvorri annarri og "graffað" það víða.

Banksy er ekki síst þekktur fyrir að vera óþekktur. Þ.e. að enginn veit hver maðurinn er. Og þannig ögrar hann eftirlitssamfélaginu.

Samkvæmt frétt í Daily mail í dag gaf Banksy Stóra eftirlitssamfélaginu langt nef þegar hann gerði sitt stærsta Graffitílistaverk til þessa innan svæðis sem er vaktað með CCTV vélum án þess að nokkur tæki eftir honum.

 

Maðurinn er auðvitað snillingur.

Hér er hlekkur á fréttina:

http://www.dailymail.co.uk/pages/live/articles/news/news.html?in_article_id=559547&in_page_id=1770