Einar Baldursson slær í gegn

Hann Einar Baldursson virðist hafa slegið í geng með sýningu sinni "Mínir menn" sem er hluti af Menningarveislu Sólheima í Grímsnesi.

Einar er 37 ára og hefur búið í Sólheimum í 20 ár. En þar er fín aðstaða til margskonar listsköpunar og umhverfið kann vissulega að veita manni innblástur. 

Ég hef ekki farið á sýninguna ennþá, en var hins vegar staddur á Sólheimum fyrr í sumar og sá einhverja af "hans mönnum" á verkstæðinu þar og þótti þeir ansi smellnir. 

Það er víst kominn biðlisti eftir mönnunum þannig að þeir koma nú til með að tvístrast inn á heimili víðsvegar um landið.

Ég fékk sendar myndir af nokkrum þessara manna Einars sem eru á sýningunni og læt hér tvær  fyrir þá sem vilja sjá.

Launmorðið á Jesse James

Allnokkuð húllumhæ var í kringum myndirnar No Country for old men (Cohen bræður) og There will be blood (Paul Thomas Andersson) í fyrra. Sá þær báðar og þótti þrælgóðar.  Ég lét hins vegar The Assassination of Jesse James by the coward Robert Ford (Andrew Domonik) framhjá mér fara þar til núna að ég leigði hana á DVD.

Ég verð að segja að hún slær þeim fyrrgreindu við, að mínu mati. Hreint út sagt töfrandi mynd sem varpar sannfærandi mynd af stigamanninum Jesse James, sem er sýndur nett geðveikur náungi og kvalinn sem slíkur. En goðsögn gerir hann síðan að einhverjum Hróa Hetti Bandaríkjanna.

Aðalleikararnir tveir, Brad Pitt og Casey Affleck, skila sínu með glæsibrag. Pitt túlkar James sem sjúklega tortrygginn sjarmör sem heldur öllum (nema eldri bróður sínum) í ótta með óútreiknanlegum geðsveiflum.  Casey Affleck er flottur sem Bob Ford. Manni finnst hann fyrst óttalega smeðjulegur en þegar leið á myndina fékk ég meðaumkun með honum.

Auðvitað er þetta allt smekksatriði og ég viðurkenni að vissir þættir í kvikmyndagerð Andrew Dominiks heilla mig vegna kvikmyndasögulegs samhengis.  En það er 70´s bragur á þessari mynd og minnir sitthvað á þegar ný-raunsæið birtist í vestrum eftir að John Wayne og Clint Eastwood höfðu áður mundað marghleypuna sem "ofurkabbojar" hvíta tjaldsins.  Mér er þá sérstaklega hugsað til kvikmyndarinnar McCabe & Mrs. Miller (Robert Altman, 1971), sem er í miklu uppáhaldi hjá mér. Og ekki má heldur gleyma The Long riders sem Walter Hill gerði um James og Younger bræðurna (sem þó var öllu blóðugri en þessi og Jesse James var þá eiginlega góði gæinn).

Tökur og senur í Launmorðinu á Jesse James bjóða líka upp á áþekka dulúð og einkenndi Ástralskar kvikmyndir á áttunda áratugnum, en sá er óneitanlega gulltími Ástralskrar kvikmyndagerðar. Má nefna kvikmyndir eins og Walkabout (Nicholas Roeg, 1971), Picnic at hanging rock( Peter Weir, 1975) og auðvitað The chant of Jimmie Blacksmith (Fred Schepisi, 1978) sem fjallar einmitt um Ástralskan stigamann. Þetta eru allt stórbrotnar myndir, en Andrew Dominik er Ástrali (reyndar fæddur í Nýja Sjálandi) og sækir í þennan myndabrunn heimalands síns.

Ég er semsagt heillaður eftir horfa á þessa kvikmynd um aðdragandann að dauða Jesse James og bölva mér í hljóði að hafa ekki druslast á hana í bíó en þetta er vafalaust ein þessara mynda sem maður hefði betur séð á stóru tjaldi. 

Mini-retro

Er nú kominn úr netlausu sumarbústaðarsumarfríi og þá einnig bloggfríi.

Byrja heimkomuna á lítilli sýningu, en ég tek við af bloggvini mínum Kristbergi sem SÍM listamaður mánaðarins, frá og með morgundeginum.

„SÍM listamaður mánaðarins“ er hugsað sem kynning á meðlimum SÍM (Samband Íslenskra myndlistarmanna) svo ég ákvað að setja upp „Mini-retro“.

Þetta eru bara 4 verk sem verða til sýnis.

Það elsta er frá árinu 1994 og nefnist „Abstrakt nr. 5“. Það var á fyrstu sýningunni sem ég tók þátt í á Íslandi árið 1995 og var í Nýlistasafninu (gamla). Var hluti af 6 mynda röð.

Næstelsta verkið sem ég sýni var hluti af útskriftarverkefni mínu frá AKÍ í Hollandi, „Café Geometry“,  árið 1995. Það var staðbundin sýning en mér fannst þessi mynd svosem geta staðið ein og sér.

Þriðja málverkið (samsett úr tveimur) var á sýningu sem ég hélt í Gallerí Hlemmi árið 2000. "Nike & Adidas",þar sem ég blandaði saman vörumerkjum tveggja íþróttavöruframleiðenda.  Þetta var fyrsta einkasýningin sem ég var verulega ánægður með eftir útskriftarverkefnið. 

Fjórða og síðasta myndin er frá árinu 2008, sú nýjasta í röðinni „XGeo“, þar sem ég blanda saman athafnamálverki og strangflatarmálverki.

Það er engin opnun. Sýningin verður tilbúin á morgun. SÍM er til húsa við Hafnarstræti 16. R.vík.

Öllum velkomið að kíkja.

Guernica liggur undir skemmdum

Eitt af meistaraverkum  Módernismans,  Guernica eftir Pablo Picasso, liggur undir skemmdum og ekki ráðlagt að færa það  úr Reina Sofia safninu í Madrid né heldur að reyna að gera við það.  það á bara að vera kyrrt svo lengi sem málningin tollir á fletinum.

Guernica er risamálverk, tæpir 8 metrar að lengd og 3,5 á hæð, sem fjallar um fjöldamorð sem voru framin í árás á Baskaþorpið Guernica á Spáni á tímum spænsku borgarastyrjaldarinnar 26. apríl árið 1937 undir yfirsjón þýskra hermanna þriðja ríkisins sem studdu Franco.

Picasso hóf að mála verkið 15 dögum eftir árasina, sem lagði þorpið í rúst,  og var málverkið sýnt í París í júlí, sama sumar. Picasso lánaði verkið til MoMA í New York. En eftir að Franco féll frá var því skilað til Spánar að beiðni Picassos.

Frétt um ástandið á málverkinu má lesa HÉR í The Telegraph.

Karnegí karnevalið

Fór á Carnegie um helgina í Gerðarsafni í annað sinn. Er sammála mörgu sem Þóra skrifaði um sýninguna.  Hún var reyndar nokkuð rausnarleg á stjörnugjöf miðað við texta.

Einhver þreytumerki eru komin á þetta. Minnir mig dálítið á Hollywood framhaldsmyndir eins og Leathal Weapon 1,2,3,4...Sama handritið en skipt um í aukahlutverk á milli mynda.

Samt hef ég alltaf lumskt gaman að þessum sýningum og vissulega eru þarna góð verk inn á milli.

Mér þykir Torstein Andersson vel að 1. verðlaununum kominn. Það er eitthvað svo heillandi við þessi hálf sjabbí verk hans. Maður einfaldlega finnur fyrir þeim líkamlega. Svei mér þá ef menn geta gert svona á áttræðis eða níræðis aldri, vaxið stöðugt í listinni, þá hefur maður til mikils að hlakka næstu 40 árin, vonandi.

Mér fannst stuttmynd Jaspers Just líka frábær. Einhver Dreyerískur spagettíbragur sem hitti mig beint í mark.

Efri mynd er af einu af verðlaunaverkum Torsteins Anderssons, Blood colored flow - Personality as Person.

Neðri myndin er úr stuttmynd Jaspers Just, A Vicious undertow.

Erró - Stórval = 1-2

Gaman að sjá verk Stórvals í Gallerí Turpentine, en sýningin er í tilefni aldarafmælis meistarans mikla frá Möðrudal.

Stefán átti það til að þekja veggi með myndum sínum þegar hann sýndi og ef hann seldi mynd gastu tekið hana á staðnum, en Stefán mundi þá jafnvel mála aðra til að fylla í gatið.

Í Turpentine eru veggir þaktir myndum og mér sýnist að Svenni, galleríisti, hafi sama háttinn á og að maður geti bara tekið mynd með sér um leið og maður borgar.  Naglinn stendur þá eftir.

Í galleríinu er einnig sýnd heimildarmynd um Stefán þar sem meistaranum er fylgt eftir á heimaslóðum sínum. 

Gullatriði í myndinni er þegar Stefán gengur um sýningu Errós í íþróttahúsinu þegar haldið er upp á afmæli sveitarinnar og segir svo sperrtur "Erró sýnir bara í einum sal en ég í tveimur".

Caine tekur við af Olivier og Law tekur við af Caine

                                                   

Fór í vídeóleiguna og sá þar í hillu kvikmyndina Sleuth eftir leikriti Anthonys Shaffers í leikstjórn Kenneths Branaghs.

Leikritið er að mestu tvíleikur og leikur Michael Caine hinn roskna Andrew og Jude Law leikur Milo, sem heldur við unga konu Andrews og ætlar hinn fyrrnefndi að koma honum fyrir kattarnef. En hlutir þróast í ófyrirsjáalegar áttir.

Ég ákvað að fresta að taka myndina en ég þekki leikritið vel (þetta er mikið frekar sviðsleikrit á filmu en kvikmynd) því ég sá fyrir mörgum árum Sleuth í leikstjórn Josephs L. Mankiewicz þar sem Sir Laurence Olivier lék Andrew og Michael Caine lék þá Milo.  Báðir sýndu snilldarleik og leikritið þótti mér magnað og plottið gott.

Caine hefur semsagt fært sig um set í leikritinu og ekki þykir mér síður merkilegt að Law lék fyrir skömmu aðalhlutverkið í  endurgerð kvikmyndarinnar Alfie sem gerði Michaei Caine að stjörnu á sjöunda áratugnum og kom á framfæri nýstárlegum millistéttasexapíl karlmanna í breskum kvikmyndum.

Svona  tengist þetta nú allt saman.. Caine tekur við af Olivier og Law tekur við af Caine..

Ýtarlegra Ígildi

Fékk sendar myndir af sýningunni Ekvivalencija (Ígildi) í Dubrovnik í Króatíu þar sem 5 íslenskir myndlistarmenn sýna, Guðrún Vera Hjartardóttir, Helgi Hjaltalín, Hlynur Hallsson, JBK Ransu og Þorvaldur Þorsteinsson.  Birti nokkrar hér á síðunni minni, uppfært og betrumbætt miðað við það sem ég birti áður.

Í Galeria Otok sýnum við öll saman. Sú sýning tengist sýningunni í Art radionica Lazareti.

Myndin hér að ofan er af verki eftir mig og Helga Hjaltalín sem eru í galleríinu.  Verk Helga er hluti af ferli sem hann kallar Mótun. En Helgi á hund sem rekur ættir sínar til hundaræktara á þessum slóðum.  Helgi sagaði útlínur hundsins á krossvið og tók hann (plathundinn) í heimsókn til hundagarðs. Tók þar ljósmyndir.  Þetta er ígildi hundsins hans helga, sá er var myndaður.

Veggmyndin fyrir aftan hundinn er eftir mig og heitir Tómt. Er málað með akríl og fluorescent akríl á vegginn.

        Við Helgi deilum saman stærsta salnum í Lazareti.  Helgi sýnir þar Ljósmyndir af "plathundinum" og útsagðan krossviðinn auk ljósmynda af hundum sem takast á.

Ég sýni nýtt verk í röðinni Virðingarvottur til staðgengilsins (Homage to the Proxy). Veggmynd í akríl og fluorescent akríl og hringir á gólfi sem notaðir eru í frisbee (aerobee) eða til að juggla. Fattaði ekki að taka myndir á opnun þegar gestir voru að leika sér í frisbee, en þeir voru nokkrir sem slógu til.  Fæ vonandi myndir af slíkum gjörning sent frá Lazareti.

Verk Guðrúnar Veru heitir Áhorfandi og byggir á þeirri hugmynd að listaverkið horfi til baka á áhorfendur eða fái hann til að horfa innvortis gegn um listina. Ólíkt því sem hún gerði í Deiglunni á Akureyri þar sem "lókal" áhorfendur voru hafðir í vídeói að þá flytur hún Íslenska áhorfendur til Króatíu.

Vera hafði séð mynd af rýminu í Króatíu og leitaði að upptökustað í Reykjavík með gólfi sem mundi falla vel við.

Myndin af verkinu er tekin áður en myrkvað var fyrir glugga að neðan. En hún sýnir ágætlega hvernig myndskeiðið fellur að rýminu.

      Þorvaldur Þorsteinsson sýnir myndskeið af Hannesi Lárussyni hlaða torfvegg en á veggnum á móti hefur Þorvaldur hlaðið vegg með fundnum hlutum með sömu hleðslutækni. Myndin hér af veggnum er tekin við birtu til að veggurinn sjáist, en á sýningunni er rýmið er myrkvað þannig að eina birtan er af myndskeiðinu þannig að hleðsluveggurinn er ekki eins skýr.

Hlynur Hallsson spreyjaða texta og tákn um svæðið og einn fór gegn um ritskoðun. Þ.e. að það sést að málað hefur verið yfir texta við innganginn sem sagði sitthvað um borgarstjóra Dubrovnik. Það verk heitir "Ritskoðað".

Hlynur framdi einnig gjörning á opnun. Synti frá höfninni að Lazareti, dágóður sprettur, og var síðan á sundskýlunni einni alla opnunina að taka á móti gestum.

Og þannig er nú það.

Ígildi

Sýningin "Ígildi" (Ekvivalenjica) opnaði í vikunni í Galeria Otonka og Art radionica Lazareti í Dubrovnik í Króatíu og samanstendur af verkum eftir 5 íslenska listamenn, Guðrúnu Veru Hjartardóttur, Helga Hjaltalín, Hlyn Hallsson, JBK Ransu og Þorvald Þorsteinsson.

Yfirheiti sýningarinnar kom til þegar listamennirnir báru saman bækur sínar og ég áttaði mig á að við værum öll á einhvern hátt að nálgast Króatískan kultúr í gegnum okkar eigin menningu, leitandi að jafngildi eða Ígildi.

Verk Guðrúnar Veru Hjartardóttur, Áhorfandi, er framhald af samnefndu verki hennar sem var í Deiglunni í vor. Að þessu sinni eru það videoupptaka sem sýnir íslenska áhorfendur í raunstærð þeir standa og horfa á sýningargesti Lazareti.

Guðrún Vera sýnir einnig ljósmynd af inngangi Þjóðminjasafns Íslands þar sem textinn "Making of a Nation" er áberandi, en það er yfirheiti sýningar sem nú er í Þjóðminjasafninu.

Hlynur Hallsson fer hamförum með spreybrúsann. Hann spreyjar Hamar og sigð og hakakross í Otonka. Við inngang Lazareti er merki um að málað hafi verið yfir veggjakrot, sem raunin var, í verki sem heitir "Ritskoðað" og í litlu rými krotaði Hlynur setninguna This is not America(strikaði yfir "not") og við enda þess er videó af Lóu dóttur hans að tyggja tyggjó.

Helgi Hjaltalín á hund sem rekur ættir sínar til hundaræktara á þessum slóðum.  Helgi sagaði útlínur hundsins á krossvið og tók hann (plathundinn) í heimsókn til hundagarðs. Tók þar ljósmyndir og sýnir auk útsagðan krossviðinn.

Fyrir sýninguna fór Þorvaldur Þorsteinsson á hleðslunámskeið hjá Hannesi Lárussyni þar sem hann lærði að hlaða torf og grjót að fornum hætti.  Hann sýnir vídeó af Hannesi hlaða í torfhleðslu en jafnframt hlóð Þorvaldur vegg í sýningarrýmið úr nærtækum hlutum, tölvuskjáum, stólum, klæðum o.fl. út frá sömu lögmálum og torfhleðsluvegg.

Ég sýni nýtt verk í röðinni Virðingarvottur til staðgengilsins. Mála hringi með fluorecsent málningu á vegg og dreifi plast fluorescent hringjum á gólfið sem nota má sem frisbee eða til að "juggla".  Samspil mínimalisma og leik, svipað og ég hef áður gert með Hula-hopp. 

Flott að fitna

Það hefur jafnan þótt dyggð í Hollywood að fita sig fyrir hlutverk og hefur sá gjörningur oft skilað einum Óskar á stofuborðið. 

Elisabeth Taylor bætti á sig 15 kg fyrir Who´s afraid of Virginia Woolf og hlaut Óskar, Charlize Theron bætti á sig fyrir verðlaunahlutverkið í Monster og Robert de Niro bætti á sig 30 kg. fyrir Raging Bull og fékk Óskarinn (Hann mætti síðan skorinn og vöðvastæltur í Cape Fear skömmu síðar).

Matt Damon er fantagóður leikari.  Var sérstaklega góður í The Talented Mr. Ripley, en líka fínn í Good Will Hunting og The Departed.  

Með 15 kg. í bónus og þar að auki í Sodenbergh mynd eru honum allir vegir færir.....

Búttaður Damon óttast titilsmissi